Τελικά με άγριες διαθέσεις μπήκε το Φθινόπωρο. Ειλικρινά δε νομίζω ότι θα ξεχάσω ποτέ τον ανεμοστρόβιλο της Παρασκευής. Είχα φύγει από τη δουλειά γύρω στις 2:30 το μεσημέρι και αν δεν είχα μπλέξει σε μποτιλιάρισμα σίγουρα θα είχα φτάσει στη Λάρνακα πριν ο ανεμοστρόβιλος κτυπήσει τη Λευκωσία. Λίγο πριν τις 3:00 είχα περάσει τα Λατσιά και μόλις είχα μπει στον αυτοκινητόδρομο όταν , ξαφνικά, μέσα από τη βροχή και το χαλάζι, είδα ένα μαύρο σύννεφο να κινείται με ιλλιγγιώδη ταχύτητα προς τον αυτοκινητόδρομο. Σταμάτησα αμέσως και ευτυχώς βρήκα καταφύγιο πίσω από κάτι θάμνους στο διπλανό χωράφι. Εμεινα εκεί ολομόναχη και τρέμοντας από το φόβο μου κάπου 10 λεπτά. Τόσο κράτησε και ο ανεμοστρόβιλος..Το αυτοκίνητό μου δεν είχε πάθει σοβαρές ζημιές και έτσι κατάφερα να γυρίσω πίσω Λάρνακα. Ευτυχώς όλοι έλειπαν από το σπίτι και δεν με είδαν στο χάλι που ήμουν. Αφού έκανα ένα ζεστό μπάνιο έβαλα την τηλεόραση και έμεινα άναυδη με τις εικόνες της καταστροφής. Τα Λατσιά έμοιαζαν με βομβαρδισμένο τοπίο και είναι θαύμα που δεν θρηνήσαμε θύματα ανκαι κάπου 17 άτομα τραυματίστηκαν και 10 οικογένειες έμειναν άστεγες. Σίγουρα ήταν η τρομακτικότερη εμπειρία που είχα ποτέ στη ζωή μου. Και ούτε πρόκειται να ξεχάσω ποτέ πόσο μικρή και αδύναμη ένιωσα εκείνα τα 10 λεπτά μπρος στην οργή της φύσης.
2 comments:
Ειλικρινά δεν ξέρω τι θάκανα στη θέση σου. Μάλλον θα τάχα παίξει! Ευτυχώς που κράτησες τη ψυχραιμία σου και έτρεξες στο χωράφι.
Χαίρομαι που είσαι καλά, Στεφανία. Και βεβαίως που δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Μου έτυχε κάποτε να ζήσω μια φοβερή χιονοθύελλα και πραγματικά ένιωσα αυτό που λες: πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε μπροστά στην οργή της φύσης.
Post a Comment