Καλά με το που μπήκα πριν λίγο στο ιστολόγιό μου έπαθα την πλάκα μου! Στην αρχή σκέφτηκα πως μάλλον ήταν κάποιο ανεξήγητο ηλεκτρονικό λάθος! Ομως όχι ! Ηταν το δικό μου ιστολόγιο! Μετά κατάλαβα πως η καλή μου φίλη Αναστασία κράτησε την υπόσχεσή της και μου άλλαξε ριζικά την εμφάνιση του ηλεκτρονικού μου σπιτιού! Και την ευχαριστώ από καρδιάς! Ομολογώ πως εγώ δεν τα καταφέρνω καθόλου στο σχεδιασμό ιστοσελίδων και οι έτοιμες επιλογές εδώ δεν μου άρεσαν καθόλου.
Η αλήθεια είναι πως έχει πάρα πολύ καιρό να γράψω κάτι. Κάπου 2 μήνες. Δεν είναι από τεμπελιά, από έλλειψη χρόνου ή από αδιαφορία για τους λίγους αλλά εκλεκτούς φίλους. Ημουνα κάπως... σε μια περίεργη ψυχολογική κατάσταση και ειλικρινά δεν είχα όρεξη για τίποτα. Μετά την αποφοίτηση του μεγάλου μου γιου - που τελικά δεν τα πήγε και άσχημα - έρχεται ο στρατός. Τον άλλο μήνα θα καταταγεί στην Εθνική Φρουρά για να υπηρετήσει την πατρίδα. Από την μια είμαι περήφανη από την άλλη όμως θα είναι πάντα το μωρό μου! Για ποτέ μεγάλωσε! Είδηση δεν πήρα! Σίγουρα θα μου λείψει και με βλέπω να του πηγαίνω τα αγαπημένα του Μακντόλατς στο στρατόπεδο με την πρώτη ευκαιρία - κι'ας γκρίνιαζα μια ζωή για τις αηδίες που τρώει όταν βγαίνει έξω με τους φίλους του.
Με τον Χ άλλοτε τα πάμε καλά κι'άλλοτε χάλια. Ακόμα δεν λέει να αφήσει τους αιθέρες για να κάνουμε μια δική μας δουλειά . "Αν σταματήσω να πετώ είναι σαν να μου κόβεις τα πόδια!" μου είχε πει κάποτε ...ή μήπως τα φτερά; Ετσι έπαψα να επιμένω!
Αυτά προς το παρόν. Και να ευχηθώ σε όλους ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΑΚΑΙΡΙ!
